“Klaar met m’n bullshitbaan!”

Zomaar een reactie van een van onze lezers, supergaaf dat mensen betrokken zijn en zo’n positieve bijdrage leveren.

Het verhaal van onze lezer: Laatst las ik op jullie blog over bullshitbanen. Kantoorbanen waarin mensen dag in, dag uit achter een computer zitten en zichzelf gewichtig maken met vergaderingen, mailtjes en rapporten die eigenlijk nergens over gaan. Nutteloze banen die niks aan de maatschappij bijdragen, in tegenstelling tot vitale en technische beroepen.

Ik dacht: dit is het, dit artikel ging over mij! Ik ben al heel lang aan het sukkelen in m’n werk.

Laat ik het uitleggen. Als kind was ik al enorm eigenwijs. Als mijn moeder A zei, riep ik B. Dwarsliggen, ik heb het uitgevonden. Als puber was ik helemaal enorm vervelend. Wat een klier! Ik keek neer op het bedrijf van mijn ouders. Mijn vader is loodgieter, mijn moeder doet de administratie.

Mijn twee broers wilden ook die kant op. Maar ik, de derde zoon, haalde daar mijn neus voor op. Ik deed havo en daarna de hbo-studie. Eigenlijk vond ik het tijdens de studie allemaal al enorm saai. Maar ja, het klonk zo goed, HBO.

Uiteindelijk wist ik mezelf een baantje bij de overheid te bezorgen. Dat stelde niet zoveel voor. Maar ik deed thuis alsof ik zo ongeveer de hoogste ambtenaar was. “Ik heb dertig mensen onder me”, dat soort opschepperij en omdat ik op de derde verdieping van het gebouw werkte. Ik ging in Amsterdam wonen en keek daar, net als mijn vriendjes, lekker neer op het “platteland” waar ik vandaan kwam. Als ik thuis op bezoek ging deed ik arrogant, kan ik wel zeggen als ik terugkijk. Alles in Amsterdam was natuurlijk veel beter dan in dat achterlijke dorp.

Dat is jaren geleden en wijsheid komt met de jaren. Inmiddels ben ik droog achter de oren en ik doe weer gewoon normaal. Ik woon buiten de stad met mijn lieve vrouw en zoontje, huisje boompje beestje. Maar heb nog steeds een baan in het management, wat ik stiekem vreselijk vind. Veel vergaderen en praten over implementeren, sturen en ‘content is key’.

Mijn afdeling is de afgelopen jaren enorm uitgedijd. Een soort machine die zelfbanen creëert. Het gaat helemaal nergens over, zie ik steeds scherper. Vooral als ik in het oosten ben geweest, bij mijn familie.

Die gaan als een tierelier. Mijn vader is nog steeds loodgieter, maar met meerdere mensen in dienst. Mijn broers hebben inmiddels een eigen bedrijf. De een is aannemer en de ander is elektricien. Een neef van ons is tegelzetter. Samen spelen ze elkaar mooie projecten toe die ze al dan niet gezamenlijk uitvoeren. Ze bruisen van het enthousiasme! De een heeft net een prachtige badkamer afgeleverd, de ander heeft een nieuwe bus aangeschaft.

Hun vrouwen zitten ook in het bedrijf, ze doen de showroom en de administratie. Steeds vaker heb ik het gevoel dat ik ook onderdeel van die niet alleen goedlopende, maar vooral nuttige machine wil zijn. Ik heb enorm veel spijt van mijn beslissing om voor een goed klinkende, maar lege studie te kiezen. Wat is er eigenlijk mooier dan echt iets te maken, te creëren?

Mijn vrouw ziet me lijden en stelde laatst voor dat ik me laat omscholen tot iets in de techniek. Toen ik toch een beetje moeilijk keek, zei ze: “Of wil je liever nog dertigjaar lang klankborden over sturen en ‘content is key’?”

Dat heeft mij wakker geschud en doen besluiten dat de magie buiten je comfort zone ligt. Waar wacht ik eigenlijk op? Niets is zeker behalve dat alles blijft veranderen.

Ook toe aan verandering? Coaching Werkt!! Check deze pagina en verken je toekomst…. https://4worklifecoaching.com/coaching/

Met onze Quickscan en Verkenningsroute kun je kosteloos kennis met ons maken. Veel plezier en tot dan!!

https://4worklifecoaching.com/quickscan-II/#quickscan 

https://4worklifecoaching.com/cursus/verkenning